Onderstaande tekst is geschreven door Renske van der Waal. Renske is een creatieve duizendpoot en schrijft onder andere korte verhalen.
Mijn voeten zakten diep in het mulle duinzand weg. Het waaide zo hard, dat we moesten schreeuwen wilden we ons verstaanbaar maken, dus bleven we vooral stil. Met moeite liepen we naar de top, eenmaal daar voegden we ons bij nog een aantal mensen, in stilte, zij aan zij. Van vreemden werden we saamhorige toen onze ogen vielen op het grove geweld vlak onder onze voeten. Grijze woeste golven, klommen naar de toppen van de duinen. Nog geen paar centimeters onder ons, zag ik hoe de duin stukje voor stukje afbrokkelde en opgeslokt werd door het koude water. Grote wolken, zwierven in het luchtruim voorbij.
Achter me zag ik hoeveel lager het land lag ten opzichte van de zee en voor het eerst bekeek ik de Nederlandse kust door de ogen van een buitenlander. Hoe vreemd en dreigend het water al die jaren wel niet is geweest. Hoe naïef het wel niet was om een leven zo dicht aan het water op te bouwen en hoe veilig ik me altijd had gewaand aan dijken die ik nu voor het eerst in mijn leven in twijfel trok.
Tuurlijk had ik wel foto’s en afbeeldingen gezien van de watersnoodramp maar toch, dat leeft niet zolang er geen beleving bij komt kijken. Ik deed mijn jas open, het waaide zo hard dat hij acuut wind ving. Met gemak kon ik voorover leunen steunend op de wind. Mijn moeder pakte mijn broeksriem vast voor de zekerheid en daar hing ik, bungelend boven het water, met enkel mijn tenen nog op het randje van de duin.
Zo werd een niets vermoedende luie weekend dag, een heel avontuur. Ik had ECHT geen zin gehad om met dit onheilspellende weer naar de kust te gaan, nu suisde de adrenaline door me heen alsof de zee zelf in mijn aderen kolkte. Ik voelde me even een onderdeel van het grandioze schouwspel. Een mens als in een romantisch schilderij.
