Onderstaande tekst is geschreven door Renske van der Waal. Renske is een creatieve duizendpoot en schrijft onder andere korte verhalen.
De zon verwarmt lauw de zachte herfstwind, die langs mijn gezicht streelt. Ik trek de kraag van mijn jas iets verder dicht. Voorovergebogen zoek ik naar haaientanden en alles wat de zee me vandaag heeft gebracht. Ik vind tot mijn teleurstelling eigenlijk vooral lange verroeste schroeven en spijkers inplaats van een mooie tand of schelp. Ik verzamel de klonten roest, met wat glasscherven, om weg te gooien. Ik denk na over de moeders met blote voeten kinderen. Zelf ben ik wel eens in zo’n spijker gestapt tijdens het spelen op het strand, een vervelende plek hield ik eraan over.
Ik zag mijn vriend verderop lopen, hij werd al wat ongeduldig van mijn ellenlange speurtochten en hij zag het al aankomen dat het nog veel langer zou kunnen duren dan dat hij eigenlijk van plan was. Hij lachte er uiteindelijk om, tenslotte was ik zijn schatgravertje. Ik grinnikte voldaan, toen ik zijn glimlach zag. Vandaag heeft de zee, mij een andere schat gegeven deze liefdevolle wandeling met deze geduldige man.
Een vergelijkbaar samen zijn, was wat mij als kind al intrigeerde aan de zee. Een vredig gezamenlijk doel met het gezin, namelijk op haaientanden jacht. Uren konden we samen in stilte langs de kust voorovergebogen schuifelen. Meter voor meter, met een sporadische beloning van een mooie schelp of een haaientand. Vaak vond ik de kleintjes, mijn broer de bijzondere en mijn moeder zelden maar wel de grootste, mijn vader liep dan ergens voorop met de hond. Hij boog zich er niet over en liep daardoor sneller. Tijdens het afsluitende drankje aan het paviljoen, legden we de buit op tafel en vergeleken we onze schatten. Uiteindelijk vulde deze vriendschappelijk competitie de grote glazen pot, waar wij onze gasten mee konden verbazen en trakteren zodra ze bleven logeren, uit het hoge noorden.
